PLACERES CASTELLANOS
Unha galega na resistencia francesa contra os nazis
Non se entendería a historia de Placeres Castellanos sen a de Víctor Fraiz. Nin a de Víctor sen a de Placeres. Con el casou moi nova, sendo el o seu mestre. Foi perseguido e asasinado polo bando franquista nos meses posteriores á sublevación de 1936, ao igual que os seus fillos Víctor Jesús, Vicente e Moncho. Aquel golpe mudou por completo a vida da que foi a primeira muller da Agrupación Socialista de Vigo. A súa existencia converteuse, máis que nunca, nunha loita pola súa dignidade e pola da súa familia. Entregouse ao coidado de nenas e nenos e persoas feridas ata que tivo que escapar ao sur de Francia, onde permaneceu en campos de internamento e entrou en contacto coa resistencia francesa, coa que colaborou como guerrilleira de enlace. Finalizada a guerra, o seu activismo feminista levouna a representar a Marsella, onde traballaba como xornalista, no Congreso Internacional de Mulleres que tivo lugar en París en novembro de 1945. Alí coincidiu con Dolores Ibárruri, a Pasionaria. En 1948 reuniuse en París co seu fillo pequeno, co que partiu á Arxentina en 1949. Cando volveu a Galicia en 1955 reencontrouse coa súa familia, alugou unha casa e dedicouse a intentar recuperar os anos perdidos ata o seu falecemento en 1971.
podcast
FALADOIRO AQUÍ FALTAN PÁXINAS
Placeres Castellanos “Unha galega na resistencia francesa contra os nazis”
Silvia Caldas
O meu nome é Silvia Adela Caldas Fraiz. Nacín en Pontevedra o 17 de outubro de 1956, aínda que o meu pai rexistroume o día 19, e a miña madriña foi a miña avoa Placeres. Cando me quixeron bautizar, o párroco de Santa María a Maior de Pontevedra empeñouse en que Silvia (nome da mellor amiga da miña avoa en Marsella) non era un nome cristián. Por máis que ela lle intentou demostrar que santa Silvia era a nai de Gregorio Magno tivo que ceder e poñerme un nome composto recoñecible para o párroco, que foi Silvia Adela: Silvia pola súa amiga e Adela pola súa filla falecida.
A miña infancia estivo moi marcada por Placeres. De pequena, cando tiña seis anos, vivimos as dúas nun piso en Pontevedra, era o primeiro andar dunha casa comunicada por unha escaleira interior coa planta baixa, onde vivían as donas do inmoble. A avoa Placeres decidiu enviarme a clases de ballet á vez que me ensinaba operacións básicas de matemáticas e algo de francés. Cando saía de casa ela dicíame “vai dereitiña” á academia... E eu, que tiña que dobrar algunha esquina para chegar, pensaba “como se decate a avoa de que non vou dereitiña....”.
Cando eu tiña nove anos trasladámonos a un piso na rúa Nova de Abaixo, tamén en Pontevedra. Aí xa estaba eu preparando o ingreso no instituto e lembro que a metín nalgún lío por comentar no colexio cousas que falabamos na casa sobre Franco, Mussolini ou Hitler. Placeres transmitiume a súa grande historia e a da súa familia. Era unha muller apoderada, impoñente e, ademais, moi alta para a época. Eu só quería ser coma ela. Cando faleceu, no Hospital Militar de Vigo, quixo que eu quedase coas súas escasas pertenzas: unha maleta con fotografías, escritos e algunha prenda que eu lle deixarei á miña filla algún día.