Nesta segunda colección continuamos escribindo as páxinas que lles faltan aos libros. Quedan aínda por contar tantas historias de mulleres extraordinarias das que ninguén nos falou... Chegamos ata aquí practicamente orfas de referentes; iso explica moitas das cousas que vivimos durante séculos, e aínda hoxe, explica a síndrome da impostora, explica a falta de vocacións científicas e técnicas, explica o papel secundario e asistencial que asumimos... Rara vez visibles ou protagonistas, rara vez á fronte tomando decisións importantes, e, cando acontece, é sempre baixo o risco de ser sinaladas: “demasiado ambiciosa”, “desapiadada”, “cruel”, “harpía”... e tantos outros nomes e adxectivos que cómpre resignificar para que en vez de danarnos nos fortalezan e nos apoderen.